Witajcie Ojcowie, Dzieci, Żeglarze, Za nami rok absolutnie unikalny w historii nowożytnej. Dzięki Bogu nadszedł ten długo oczekiwany czas zapisów na kolejny mazurski Rejs Ojców z Dziećmi ROD 2021! V spływ kajakowy Ojców z Dziećmi. Tym razem Czarną Hańczą. Przepiękna przyroda, fantastyczna rzeka i doborowe towarzystwo.Nasz spływ kajakowy z dziećmi rozpo Dziecko, któremu zabrania się kontaktu z drugim rodzicem, lub znacznie go utrudnia, cierpi, a skutki tego będzie odczuwać również w przyszłości. Depresje, lęki, zaburzenia osobowości – to tylko niektóre tragiczne skutki zerwanych więzi z ojcem z powodu nienawiści matki. Alienacja rodzicielska to przemoc, którą należy zgłaszać. Genialne » Newsy » 19 mężczyzn, którzy ojcostwo uważają za najlepszą pracę pod słońcem. Z dziećmi łączy ich silna więź. 19 mężczyzn, którzy ojcostwo uważają za najlepszą pracę pod słońcem. Aż 50 proc. ojców deklarowało, że często lub bardzo często bawi się lub wykonuje czynności z dziećmi, a 24 proc. często lub bardzo często rozmawiało z dziećmi o sprawach osobistych. Postawy oparte na równości płci były ogólnie powiązane z bardziej zaangażowanym rodzicielstwem. • 2 noclegi w hotelu ***/** z pełnym węzłem sanitarnym • 4 śniadania • 3 obiadokolacje • transport komfortowym autokarem /wc, video, barek, klimatyzacja/ • opieka pilota • bilety wstępu: Rejs po Sekwanie, Luwr, Sacre Coeur, wieża Eiffla, Panteon, Saint Chapelle • ubezpieczenie KL i NNW. Cena nie zawiera BnTwkg. Jak długo dojrzewałeś do decyzji o wypłynięciu z żoną i z dziećmi? Kazimierz Ludwiński: Rejs dookoła świata marzył mi się odkąd WYSPA – nasz katamaran – istnieje. Czyli od końca lat siedemdziesiątych. Po kilkunastu latach pływania, patriotyzm sprowokował nas – mnie i moich 2 braci - do otwarcia biznesu w Polsce. Chyba nie był to dobry pomysł – straciliśmy całe przywiezione pieniądze. A te wystarczyłyby nam wszystkim do spokojnego żeglowania przez następne kilkadziesiąt lat. Do dzisiaj mam uczulenie na słowo „patriotyzm”. Po narodzinach Nel zafascynowało mnie życie rodzinne, więc na każdy, dłuższy wyjazd zagraniczny zabierałem żonę i córkę ze sobą. Żona od razu zgodziła się na tak długą podróż? Ona lubiła podróżować. Ania nawet naciskała na wyjazd. Dusił nas system tutaj w Polsce. Co na to bliscy? Pewnie wielu Wam odradzało? Moi bracia i siostra popierali zawsze, to wszystko co jednemu z nas przyniesie szczęście. Nasza mamusia wierzyła, że to co robią jej dzieci musi być dobre. Zaś babcia od strony matki dzieci miała wątpliwości - chciała mieć wnuki i córkę przy sobie. Noe miał pół roku, Nel sześć lat. Jak przygotowywaliście się do wypłynięcia z tak małymi dziećmi? Pieniądze, leki, książki, środki bezpieczeństwa na katamaranie. Środków bezpieczeństwa posiadaliśmy w ilościach i jakości ponad przepisowe wymagania. Książki do szkoły i dziecięce, atlasy przyrodnicze i zabawki wypełniały półki w kabinach dzieci. Pieniądze na pierwszy etap mieliśmy zaoszczędzone, w trakcie rejsu też dorabiałem. I zawsze wiedziałem, że mogę liczyć na moich braci i siostrę. Nie zawiodłem się. Mieliśmy zawsze duży zapas medykamentów wszelakich. Niepotrzebnie. Na jachcie dzieci prawie w ogóle nie chorowały. Żona po ośmiu miesiącach opuściła katamaran. Dlaczego? Przerosło ją życie rodzinne. Nie była do niego gotowa. Gdy byliśmy jeszcze w Afryce, Anna poleciała do Polski na wakacje, a tam zażądała.. separacji. Poleciałem do Polski. Nie chciałem kontynuować podróży bez nich. Na nic. Ale 7-letnia wówczas Nel ze mną wróciła. „Tatuś nie może być sam. Ja wracam z nim na nasz jachcik” - zdecydowała. Jak radziłeś sobie bez żony? Tak jak do tamtej pory. Już od dzieciństwa nie stroniłem od prac domowych i zajmowania się dzieckiem – piszę o tym w tom I mojej książki. Fizycznie było mi łatwiej, psychicznie gorzej. Najgorsze było rozstanie z kobietą i synkiem - bardzo ich kochałem i tęskniłem. Tak długa podróż jest dobra dla dzieci? Maluchy podróżujące, głównie na jachtach, z rodzicami, poznałem już w końcu lat siedemdziesiątych, w latach osiemdziesiątych i później. Byłem zafascynowany ich dojrzałością. Na naszą WYSPĘ SZCZĘŚLIWYCH DZIECI już w roku 1980 zaokrętowała niespełna dwuletnia Karolinka - córka brata Andrzeja i ... wyrosła na jedną z mądrzejszych kobiet jakie znam. Nie obawiałem się więc ograniczeń w podróży z dziećmi. Co uważałeś za najważniejsze w ich wychowaniu? Chciałem aby moje dzieci miały oczy otwarte na świat. By umiały docenić inność, pod względem religijnym i kulturowym. Były tolerancyjne. Umiały prawidłowo oceniać, a nie ulegały modom i demagogiom. Były otwarte na przyjaźń. Realnie szanowały naturę bez ekologicznych sloganów. Pragnąłem, aby wyrosły na dobrych ludzi. Znałem tylko jeden sposób na to – wyruszyć w drogę. Podróże otwierają oczy i serca. Wtedy podjęliśmy ostateczną decyzję – skromne życie, ale wolność! Momenty bezradności były? Tylko gdy rozpadała się moja mała Rodzinka, a ja nie potrafiłem w to uwierzyć. Bo wychowano mnie w świętej wierze w instynkt macierzyński chroniący dzieci. 2 lata samotnie pływałeś z córką. Najmocniejsze wspomnienia z tamtego czasu? Cały ten okres spędzony wyłącznie z Nel był „mocny”. To właśnie wtedy w tym drobniutkim ciałku 7 – 9 lat uformował się prawdziwy mocny człowiek i dzielny żeglarz. Bez musztry, bez przymusu, na zasadach prawdziwej demokracji, a przede wszystkim 100 proc. zaufania i bezwarunkowej miłości. Nie wolno traktować dzieci jako dzieci – to są mali Ludzie z mniejszym doświadczeniem, ale o potencjale równym dorosłym. Na szczęście one trochę inaczej odbierają nowości niż dorośli, otwierając tym niejednokrotnie oczy rodzicom. Dzieci nie mają takiego bagażu zbędnych informacji – wręcz śmietnika – jak dorośli, dzięki czemu reagują spontanicznie i bez hipokryzji. Czego dzieci musiały nauczyć się w podróży? Co z ich szkołą? Zapisałem Nel do polskiej szkoły korespondencyjnej. A gdy przyszedł na to czas – także Noe. Uczyłem ich z polskich podręczników. Do dzisiaj moje Dzieci uważają [Ośrodek Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą – przyp. red.] za najwspanialszą szkołę, do jakiej „chodzili”. W Senegalu Nel chodziła do lokalnej, wiejskiej szkoły, a Noe do analogicznej w Nowej Kaledonii. Tam oswajali się z francuskim. W Australii uczęszczały do szkoły anglojęzycznej. Teraz doskonale radzą sobie z oboma tymi językami. Nel uczyła się jedynie na postojach i na morzu jeżeli nie było fali – wpatrywanie się w czasie bujania w małe literki prowokowało chorobę morską. Pierwsze trzy klasy przerabiałem z nią – było szybciej. Uczyłem ją metod uczenia, by miała więcej czasu na zabawę z dziećmi z innych jachtów. Na morzu mogła się bawić, np. w szkołę, przekazując swoim pluszowym uczniom wiedzę, która sama przed chwilą zdobyła. Nauczyłem ją zapalania silnika, zrzucania żagli, sterowania ręcznego i ustawienia automatycznego pilota. Potrafiła zawrócić po zapisanej na komputerze trasie, aby wyłowić zgubę. Posługiwała się telefonem satelitarnym i radiotelefonem. Z przyjemnością pomagała mi również w kuchni. Dodatkowa para małych rączek, które z niebywałą ochotą służyły pomocą była nie do przecenienia, pozwalała skrócić czas manewru i zminimalizować zagrożenie. A później ona nauczyła tego wszystkiego swego braciszka. W jaki sposób kontaktowaliście się z bliskimi i jak często? Na oceanach używaliśmy telefonów satelitarnych, najczęściej na codzienne SMS-y z naszą pozycją i ciekawostką z pokładu, lub e-maile, rzadko krótkie rozmowy. Bo telefony głównie przeznaczone były do pobierania map pogodowych, zaciągnięcia porad u Wojtka - serwisanta silników - i pozostawały w gotowości na wypadek awaryjnej sytuacji. Gdy mijaliśmy statki handlowe, to za pomocą radia UKF przekazywaliśmy przez nich wiadomości rodzinie. Przypływając do nowego państwa kupowaliśmy lokalną kartę SIM do telefonu komórkowego. Korzystaliśmy z kafejek internetowych, aby porozmawiać z bliskimi i ze znajomymi, z którymi nam się drogi rozeszły oraz odebrać i wysłać e-maile. Co jadaliście na morzu? Generalnie jedliśmy zdecydowanie lepiej niż w lądowym domu. Po pierwsze: bo mieliśmy czas na kucharzenie. Kultura przygotowania i jedzenia też leżała w zakresie edukacji Dzieci. Kupowaliśmy prosto z rynku świeże owoce, warzywa, mięso, owoce morza, a ryby łowiliśmy sami. Duża lodówka z zamrażalnikiem pozwalała na zdrowe żywienie nawet na pełnym oceanie podczas długich przeskoków. Konserwy były tylko żelazną rezerwą. Żona z synem dołączyła do Was na półtora roku. Dlaczego? Moja tęsknota za synkiem, a Nel za braciszkiem i mamą, były najtrudniejsze do zniesienia. W tomie II książki publikuję autentyczne listy pisane wtedy do Anny, które to obrazują. Wróciła na jacht dopiero po długich namowach. Chciała abyśmy wspólnie wychowywali Nel i Noe. Zaraz jednak po przylocie zadeklarowała, że nadal nie chce być ze mną, a najdłużej po sześciu miesiącach zamierza wrócić do Polski z dwójką dzieci. Była w sumie półtora roku. Zrozumiała, że nie potrafi wychowywać - brak jej cierpliwości i i ciepła rodzinnego, które wynosi się z domu. Jak przekonałeś żonę, żeby na kolejne pięć lat zostawiła Ci dzieci? Myślenie Twoje nie jest zbyt stereotypowe? Dlaczego „zostawiła Ci”? Matka nie ma monopolu na dzieci! One nie są własnością rodziców. Po urodzeniu Nel umówiliśmy się, że ten kto odchodzi, to sam, bez dzieci. Gdyby jednak one chciały być z matką, a ona nie wyjechałaby urządzać sobie nowe życie gdzieś w Europie, to - mimo ogromnego mojego cierpienia - dla ich dobra, zgodziłbym się na to. Nel zadeklarowała chęć kontynuowania podróży katamaranem prosząc matkę o zostanie z nami. Ostatecznie to Ania poprosiła mnie o wzięcie pod opiekę dwójki dzieci. Tłumaczyła: „Wiem, że wychowasz je lepiej niż ja". To było bardzo dojrzałe z jej strony. W rewanżu robiłem wszystko, aby przez te lata nasze dzieci nie zapomniały o swojej matce. Były momenty, w których było naprawdę niebezpiecznie, kiedy się bałeś? Żeglując z Dziećmi starałem się pomijać niepotrzebne zagrożenia. A jeżeli już nas coś zaskoczyło, to była okazja, aby dzieci nauczyć jak, respektując żywioły, wyjść obronną ręką. Morze i jacht to bezpieczne miejsca. Im bliżej lądu, tym niebezpieczniej. A najgorzej w wielkich aglomeracjach, gdzie są samochody i wirusy. W dużych miastach zagrożenia nie zależą od nas. Tu w Europie boję się tak naprawdę o bezpieczeństwo moich dzieci. Na pokładzie jachtu wystarczy być konsekwentnym. Morze i ściśle określona powierzchnia Jachtu wyznaczają granice zagrożenia. Nie potrzeba stosować zakazów czy nakazów. Dzieci same widzą, czują i respektują. Na pełnym Morzu nosiliśmy szelki i kamizelki ratunkowe. Na kotwicy z prądem pływowym lub rzecznym wypuszczaliśmy za rufami pływającą linkę, Dzieci były w kamizelkach i zwisała drabinka pozwalająca się wdrapać z wody na pokład. Gdybyśmy nie byli pewni ich bezpieczeństwa, to nie popłynęlibyśmy. Dzieci są przecież ważniejsze od wszelkich podróży. Opowiadałeś, że Nel sterowała lepiej niż matka, że mogłeś na niej polegać. Kiedy najbardziej zaskoczyła Cię swoją dojrzałością? W konfrontacji z dziećmi lądowymi. A po powrocie do Polski pod względem konsekwencji przebiła i mnie. Bunt dzieci, musiał być. Jak opanowywałeś ich zniechęcenie? Ależ zadowolona załoga się nie buntuje! „Kazimierz co Ty robisz, że Twoje Dzieci są takie szczęśliwe?” - pytali mnie inni Rodzice. „Słucham je!” odpowiadałem. Nigdy na jachcie nie usłyszałem „Nudzę się!”. Tu w Polsce się to zdarza. Ile z tego czasu spędziliście na lądach? Tylko 10 procent czasu z dziewięciu lat żeglowaliśmy. Pozostałe 90% spędzaliśmy stojąc na kotwicy lub boji. Dopływaliśmy łódeczką na ląd, aby zwiedzać, zrobić zakupy, porozmawiać z ludźmi lokalnymi i turystami lądowymi. Wtedy dzieci mogły wyganiać się do woli na nieograniczonej przestrzeni, poznać inne maluchy i piękno inności kulturowej. Rzadko cumowaliśmy do keji w portach lub marinach, chyba że jechaliśmy na kilkudniową wycieczkę i nie nocowaliśmy na katamaranie. A raz na kilka lat wystawialiśmy naszą WYSPĘ na ląd w celu konserwacji i reperacji. Jednodniowe wycieczki piesze i samochodowe, z powrotem na nocleg w katamaranie robiliśmy na każdym postoju. Były też kilkudniowe, jak na przykład wokół Nowej Kaledonii, ze spaniem w namiocie. Dzięki miesięcznej ekspedycji do wnętrza Afryki, zorganizowanej przez brata Piotra, Noe i Nel też mogły zobaczyć świat dzikich zwierząt żyjących na Wolności i niepowtarzalne widoki zanim, nieroztropny człowiek je zniszczy. Co najbardziej kształtowało charakter dzieci? Przede wszystkim morze. Uczyło respektu i wymagało solidności. Kalejdoskop kulturowo – religijny uformował szacunek do inności. Twoje momenty załamania? Gdy byłem sam z dziećmi, nie wolno mi było się załamywać. Kiedy dziś Twoje dzieci opowiadają o tamtych wydarzeniach, co wspominają najczęściej? Jakieś wyspy, przygody? Wydaje mi się niemoralnym wyróżnić coś „najbardziej”. Ale dla przykładu kilka takich wspomnień to: przeurocze kotwicowiska na Markizach, balet ogromnych płaszczek na Tuamotu, uczynni mieszkańcy Nowej Zelandii i Australii, barwne koralowce na Palau, wysepki Tajlandii, sztorm na Kanale Mozambickim, wszechobecne zwierzęta w Botswanie, wodospady Wiktorii, fosforyzujący ocean na wysokości Gambii, czy bliska łączność dzieci z delfinami. Lata na katamaranie sprawiły, że Noe i Nel znają języki, geografię, są samodzielne. A z czym trudno radzą sobie na lądzie? Dzieci kontynuują naukę w polskich szkołach stacjonarnych. Niestety początkowy entuzjazm do życia w nowym kraju zastąpiła niechęć. Do systemu edukacji, do hipokryzji świata dorosłych, w końcu do wszechobecnej nienawiści – tak bardzo rozpanoszonych w naszym kraju. Dzieci podróżują po Europie w wakacje, odwiedzając swoją mamę w Belgii. Marzą o powrocie do naszego podróżniczego życia. Chcieliby kontynuować naukę w Nowej Zelandii lub Australii, głównie ze względu na sympatycznych i otwartych mieszkańców tych krajów. Czapki z głów przed rodzicami samotnie wychowującymi dzieci w Polsce. Na jachcie pomoc stanowiła dla mnie jego ograniczona powierzchnia, z linką relingu na obwodzie, wyznaczającą wyraźnie limit bezpieczeństwa. Wiatr i morze były moimi sprzymierzeńcami. Nie musiałem teoretyzować. Dzieci nauczyły się respektu i cierpliwości. A na lądzie czyhają rozliczne pułapki w postaci patologii społecznej, niepedagogicznych nauczycieli, babci i dziadków „chcących dobrze”, a przede wszystkim rówieśników, których rodzice zbyt serio zajęli się materialną stroną wychowania dla „dobra dzieci”. Czemu wróciliście? po to, by dzieci miały nowe perspektywy: szkoły, hobby, sprawdzenie uzdolnień itp. Za czym najbardziej tęsknisz? Za jednym: aby tamto życie powróciło! Marzy nam się kontynuacja wspólnego żeglowania, ale również podróży lądowych. Na przeszkodzie stoją głównie finanse, mocno nadwyrężone. Mam nadzieję, że sprzedaż książek pozwoli nam na spełnianie marzeń i da jednocześnie możliwość ciągłego dzielenia się naszymi doświadczeniami z innymi. Czegoś żałujesz? Jedynie, że zatrzymałem naszą podróż. – Nel, Noe i Kazimierz Ludwińscy między wrześniem 2004 r, a sierpniem 2013 r, okrążając Ziemię przepłynęli 45 tys. mil morskich. 12 razy przekraczali Równik. Odwiedzili kilkadziesiąt krajów, kilkaset wysepek, zapieczętowano im po 2 paszporty. Na festiwalu podróżników «Kolosy 2013», Ludwińscy dostali nagrodę główną w kategorii „Podróże”. Za „pokazanie, że wychowywanie dzieci nie musi się wiązać z codziennymi rygorami życia na brzegu”. W marcu br. ukazał się drugi, a w pisaniu trzeci tom książki «Wyspa Szczęśliwych Dzieci» autorstwa ojca rodziny. Cała trójka mieszka obecnie w Szczecinie. Więcej: Termin: 12 – 17 sierpnia 2022 r. – 6 dni CENA first time (do 31 marca) 3460 zł (cena za 2 osoby: ojciec i syn/córka) _ drugie dziecko 1730 złcena regularna: 3760 zł + drugi syn/córka 2030 zł O obozie... Obóz sportów wodnych i budowania dobrych męskich relacji w rodzinie. Podczas O&S zajmiemy się budowaniem dobrych, zdrowych, silnych relacji ojca z synem i syna z ojcem. Pretekstem do tego będzie wspólna (ojca i syna) nauka oraz przeżywanie przygód na i w wodzie – nauka windsurfingu, motorowodniactwa, żeglarstwa, nurkowania w aqualungu, wyprawy kajakowe, wspinaczka, strzelectwo, łuki… by wieczorem, po kolacji rozwijać rodzinne relacje. Wszystko to w naszej nadmorskiej bazie Akademii Sportów Wodnych we Władysławowie. Skąd pomysł na taki obóz? Motorem stworzenia obozu Ojciec & Syn były moje własne doświadczenia w byciu zarówno synem, ojcem oraz wnukiem, obserwacje bliskich i dalszych mi mężczyzn, ich relacji z własnymi ojcami i synami, relacji czasami pięknymi, czasami “późnym”;-) tatą. Pierwsze dziecko – córka urodziła się gdy miałem 42 lata, 3 lata później pojawił się “On”.Już zanim zostałem ojcem zmagałem się z pytaniami typu:Jakim ojcem będę?Oceniającym czy inspirującym?Wymagającym czy wspierającym?Krytykującym czy rozumiejącym?Jak przekazać synowi swoją wiedzę i doświadczenie, nie stając się dla niego wrogiem?Starałem się uciec od pułapki myślenia – wyobrażania sobie: “jaki będzie mój syn, moje dziecko” idąc w kierunku pytań: “Jaki ja będę dla dziecka, jak się zachowam gdy ono zrobi…, gdy ono będzie…?”Jestem przekonany, że głęboka refleksja nad tematem relacji jest nam – ojcom i synom bardzo potrzebna. Chcę się z Wami spotkać i wspólnie spędzić ten czas doświadczają i rozmawiając, ucząc się od siebie nawzajem. Profesjonalnie zorganizuję i poprowadzę ten obóz. Od 2002 roku organizuję kolonie, obozy, warsztaty, szkolenia, wyprawy, uczę dzieci, młodzież, dorosłych. W Polsce i za lądzie, w wodzie, na wodzie i pod wodą;-) Ważną inspiracją dla powstania O&S były: – książka psychologa i psychoterapeuty Wojciecha Eichelbergera “Zdradzony przez ojca” (wydawnictwo Drzewo Babel),– udział w warsztatach rozwoju osobistego “Eden 5 rytmów” Joanny Hussakowskiej i Marca Lenfers’a,– udział w kursie rozwojowym “Miłość toksyczna, miłość dojrzała” Macieja Bennewicza,– udział w kursie rozwojowym “Synergia” Marka Rożalskiego,– udział w treningu interaktywnym “Droga do siebie” Piotra wspólnego przeżywania i wspólnego rozwijania się zapraszam,Marcin Trudnowski syn Janusza, ojciec Bruna, czasami kapitan, trener, instruktor, pedagog. Program Obozu: Nauka i doskonalenie windsurfingu, nurkowania, żeglarstwa, kajakowe i rowerowe, ścianka wspinaczkowa, dobrych, męskich relacji, poruszymy tematy:– Jak stawać się dla syna autorytetem?– Ojciec czy nieformalna grupa rówieśnicza – rywalizacja czy synergia?– Męska wspólnota plemienna. Pierwotna potrzeba przeżycia męskiej przygody w męskim gronie. Stawanie się mężczyzną.– Jak przegrywając, wygrywać? Ramowy program obozu 6 dni (5 dób)1 dzień od godz. 15:00 do godziny 17:00 przyjazd do bazy we Władysławowie i zakwaterowanie,18:30 – kolacja, przywitanie uczestników, zasady bezpieczeństwa podczas obozu,19:30 – 21:30 – Wspólne Ognisko, podział na zespoły (ojcowie, synowie, mieszane)22:30- 23:00 – cisza 3, 4, 5 dzień 8:45 – 9:30 – śniadanie9:30 – 10:15 – przygotowanie do zajęć szkoleniowych10:15 – 13:15 – zajęcia szkoleniowe13:30 – 14:15 – obiad14:15 – 15:15 – cisza poobiednia, przygotowanie do zajęć15:15 – 18:15 – zajęcia szkole bozu,19:30 – 21:30 – Wspólne Ognisko, podział na zespoły (ojcowie, synowie, mieszane)22:30 – 23:00 – cisza nocna6 dzień 8:45 – 9:30 – śniadanie, uroczyste zakończenie obozu11:00 – wykwaterowanie5 Zasady podczas obozu Zakaz spożywania alkoholu, papierosów (ewentualnie papierosy tylko w wyznaczonym miejscu), środków odurzających. (To nie jest obóz “odwykowy”;-)Wszystkich obowiązuje w/w grafik – dorosłych i jest pod opieką ojca, także w nocleg, wyżywienie, bazę i sprzęt szkoleniowy, sprzęt sportowy, sprzęt asekuracyjny i ratunkowy, opiekę ratownika wodnego, opiekę instruktorską. Dla kogo Obóz? Dla rodzica z dzieckiem – ojca z synem (synami). Minimalny wiek syna 7 lat. Ograniczeń wiekowych “w górę” nie ma. Czy wiecie, że często ojcowie rozwodzą się ze swoimi dziećmi, a nie tylko z ich matkami? Do takich wniosków doszłam rozmawiając z wieloma samotnymi mami. Panowie po rozwodzie, po prostu zapominają, że nadal to są ich dzieci i nadal za nie odpowiadają, na równi z że to tylko moje, subiektywne spostrzeżeniaNiestety, potwierdza je ostatni raport GUS. Jak przeczytałam na portalu tendencja ta dotyczy głównie mężczyzn. Aż dla 80% mężczyzn dzieci z pierwszego małżeństwa to „byłe dzieci”.„Wyborcza” traktuje głównie o sprawach finansowych. I rzeczywiście jest to bardzo ważny aspekt tego problemu. Okazuje się bowiem, że ojcowie unikają płacenia alimentów na swoje dzieci. Sama spotkałam się ze stwierdzeniami „byłych” ojców, że matka ich dzieci chce ich (przepraszam za słownictwo, ale to autentyczny cytat) „wydymać z kasy”, albo „naciągnąć na forsę”, czy wręcz okraść. Tak jakby nie pamiętali, że dzieci mają potrzeby, których nie da się pominąć, czy niepotrzebnie o tym wspominam, ale dzieckunie tylko potrzeba odpowiedniego pożywienia, edukacji, odzieży, środków higienicznych i lekarstw (wiemy jak dzieci często potrafią chorować). To są tylko bardzo podstawowe potrzeby. A przecież jako rodzice chcielibyśmy dziecku dać także zajęcia dodatkowe, prywatne wizyty u lekarzy, gdy państwowa służba zdrowia zawodzi, zajęcia sportowe, od czasu do czasu jakieś przyjemności, wakacje. I te wszystkie wydatki spadają na nie powie dziecku, że nie ma za co kupić mu lekarstw. Sobie odmówi, byle tylko mieć na lekarza, na okulary, czy dentystę dla dziecka. Chciałabym w tym miejscu też przypomnieć, że w naszym kraju nadal panuje system, w którym kobiety mniej zarabiają, niż mężczyźni, przez co pozostawione same sobie matki borykają się z ogromnymi problemami finansowymi. Przyparte do muru samotne matki biorą dodatkowe prace, byle tylko utrzymać rodzinę. Chcąc nie chcąc, muszą godzić zajmowanie się dziećmi i domem, z coraz częstszym podejmowaniem pracy na drugi etat. Podczas gdy ojcowie mogą się rozwijać zawodowo, osobiście, intelektualnie, fizycznie, kulturalnie i generalnie wreszcie bez niepotrzebnych iż zazwyczaj lepiej zarabiają i nie są obciążeni obowiązkamizwiązanymi z codzienną troską o dzieci, „byli” tatusiowie wykręcają się od alimentów jak na przykład takiego tatę, który zarabia ok. 6000 zł netto miesięcznie, a na sprawie o alimenty udowadniał, że kwota 500 zł na jego jedyne dziecko go przerasta. Musi przecież sam się utrzymać, iść na siłownię (nie zmyślam, to są jego słowa na rozprawie) i na basen, utrzymać obecną rodzinę. Tak jakby „poprzednia” rodzina nie musiała jeść i zaspokajać swoich podstawowych potrzeb (do których nie należy siłownia, choć dodatkowy ruch dzieciom też by się przydał).Inny „tata” przyjechał na sprawę rozwodową dobrym autem, na ręku miał drogi zegarek, ale twierdził, iż nie ma środków na płacenie alimentów, gdyż… jest bezrobotny. Nieprawdopodobne? Też mi się tak wydawało. W tym przypadku sędzia był na tyle rozsądny i spostrzegawczy, że zauważył markowe ubrania i zegarek „biednego ojca”, a „były tata” nie docenił potencjalnej spostrzegawczości sędziego. Mimo wyroku – alimentów nie płaci. Sprawa trafiła do komornika. Komornik nie ma z czego ściągnąć alimentów, bo pan jest bezrobotny. Mieszka w domu matki, jeździ autem drugiej żony. Sam oczywiście nic nie jest także, pewnego rodzaju przyzwolenie społecznena proceder unikania alimentów, o czym także wspomina „Wyborcza”. Nie wspieramy samotnych matek w ich trudach, traktując je jak zachłanne harpie, a nie osoby, na które spadła cała odpowiedzialność za wychowanie i dobrostan dzieci. Okazuje się bowiem, że pracodawcy dość chętnie „idą na układy” z ojcami i przez okres, który wymagany jest do wykazania zarobków dla potrzeb ustalenia wysokości alimentów, płacą im oficjalnie minimalną pensję, a resztę „pod stołem”.Jednak od losu samotnych matek (które sobie zazwyczaj jednak jakoś radzą), dużo bardziej smutne jest to, żenie zauważa, nie docenia się w tym wszystkim psychicznych potrzeb zajęte dodatkowymi obowiązkami niejako zostawiają swoje dzieci i ich emocjonalne potrzeby, gdyż zwyczajnie brakuje im czasu i siły. Mogliby więc więcej uwagi dać ojcowie, lub chociaż odciążyć swoje byłe żony od części obowiązków, czy konieczności dodatkowego zarobkowania. Tutaj jednak pojawia się kolejny aspekt omawianego mojej ocenie unikanie płacenia alimentów ma wymiar nie tylko materialny. Idzie za tym niestety opuszczenie dzieci także w aspekcie emocjonalnym. Przecież gdyby tak nie było, rodzice nie unikaliby płacenia alimentów, ponieważ zależałoby im na tym by osoby, które kochają miały jak najlepiej. Tutaj jakże prawdziwe okazuje się przysłowie „co z oczu to i z serca”.Ojcowie nie dążąc do kontaktów z „byłymi” dziećmii rozluźniając więzi nie zdają sobie sprawy, jak wielką krzywdę robią swoim dzieciom. Dziecko bowiem, do prawidłowego rozwoju potrzebuje dwojga rodziców.* Nie muszą mieszkać razem, ale powinni razem sprawować opiekę nad dzieckiem i razem się o nie troszczyć. Dziecko potrzebuje w rodzicu oparcia. Chce czuć się bezpieczne i być pewne, że jest kochane i szanowane przez oboje rodziców. To właśnie miłość, szacunek i zainteresowanie obojga rodziców daje dziecku podwaliny do budowania poczucia własnej wartości i miłości własnej. Dziecko, któremu zabraknie zainteresowania ze strony któregoś z rodziców, jako dorosły będzie czuło się gorsze, niepewne siebie, będzie miało trudności z nawiązywaniem relacji i wchodzeniem w związki. Samo też może stać się nieczułym rodzicem w ojcowie po rozwodzie, czują się „zwolnieni” ze spotykania z dziećmi, nie kontaktują się i nie rozmawiają z nimi. Tak jakby ich własne dzieci straciły potrzebę kontaktu z ojcem, albo zniknęły. Trochę to wygląda jak wyrzucanie psa z auta, lub przywiązywanie go w lesie do drzewa, gdy jedziemy na wakacje. Myślę, że dokładnie tak czują się „byłe” dzieci. Nikomu nie zrobiły krzywdy, były grzeczne, a tu nagle kopniak i do widzenia. Czują się opuszczone i zdezorientowane. Niepotrzebne i nieważne…Dzieci cierpią przy rozwodzie rodziców z jeszcze jednego rodzice wciągają dzieci w konflikt z byłym partnerem (tym razem częściej robią to matki). Nastawiają dzieci przeciw drugiemu rodzicowi, czy utrudniają im kontakty. Dobrze by było zdawać sobie sprawę, że takie zachowanie wyrządza dziecku krzywdę. Ono potrzebuje spokojnego dzieciństwa i pewności, że rodzice je kochają i o nie mojej ocenie dorośli powinni załatwiać swoje sprawy sami, a dzieciom pozostawić dzieciństwo i wiarę w ludzi. W szczególności w rodziców, którzy rozwiedzeni, czy nie – nadal są jego rodzicami i nadal powinni stanowić dla niego ostoję, oraz być źródłem siły i miłości na całe jest bardzo szeroki i bolesny dla wszystkich mi było objąć go jednym tekstem. Dlatego chciałabym, aby stał się tylko przyczynkiem do dyskusji i przemyśleń, a w konsekwencji do „powrotu” do opuszczonych dzieci. Ktoś kiedyś powiedział, że na nic nigdy nie jest za późno. I ja się z tym Z góry przepraszam Ojców, którzy mimo rozwodu są przykładnymi rodzicami, posiadają dobry kontakt z dziećmi i na nie łożą. Zdaję sobie sprawę, że istniejecie, i że możecie czuć się pokrzywdzeni tym tekstem. Piszę tu o większości, która wynika z badań, oraz moich subiektywnych tak. Słyszałam, że istnieją też takie matki, które „uciekają” od swoich dzieci. Proszę, by te matki zamieniły wszędzie słowo matka, na ojciec i na odwrót.*Bogdan Wojciszke „Psychologia Miłości” Rejs "Żegluję z Tatą 2020" to jubileuszowa edycja trwającego od przeszło 10 lat programu wspólnego żeglowania Ojców z dziećmi. Po raz pierwszy rejs odbędzie się na polskim żaglowcu szkoleniowym STS Fryderyk Chopin i, miejmy nadzieję, na stałe wpisze się w kalendarz. Pomysłodawcą i inicjatorem jest Piotr Jarosz, żeglarz z pasją, a przede wszystkim misją zarażania żeglarstwem absolutnie wszystkich. Rejsy, zarówno wśród dzieci, jak i wśród Tatów, kształtują postawy nacechowane empatią, zaufaniem, chęcią pomagania sobie nawzajem, a także zrozumienia siebie i innych. Podczas tej wspaniałej przygody wszyscy poznają tajniki żeglarstwa i budowy jachtów, uczą się żeglować, nabierają doświadczenia a przede wszystkim dobrze się bawią. Zabrał dzieci na ocean! Żona chciała odejść, babcia odebrać mu prawa rodzicielskie! Data utworzenia: 19 czerwca 2015, 9:30. To zdarzyło się naprawdę! Ojciec przez 9 lat pływał po morzach i oceanach. I to z małymi dziećmi! Na jachcie pełnił rolę zarazem taty, mamy, nauczyciela, kucharza, szkutnika, elektryka i majtka pokładowego. Nie brakowało sztormów, strachu i łez... Co gorsza rozwodem groziła żona, a babcia dzieci chciał mu odebrać prawa rodzicielskie Kilkuletni rejs Polaka z małymi dziećmi Foto: Kazimierz Ludwiński / / BRAK Kazimierz Ludwiński ze Szczecina miał dwadzieścia kilka lat, gdy wraz z braćmi, Andrzejem i Piotrem, rzemieślniczą metodą zbudował katamaran żaglowy - „Wyspę szczęśliwych dzieci”. Pływanie na nim bracia rozpoczęli w 1979 r. Stan wojenny zastał ich w Afryce Zachodniej. Zmienili plany i nie wrócili do kraju. Od tego czasu wiele się wydarzyło. „Wyspa” kilka razy przepłynęła Atlantyk, dobrze służyła braciom, w latach 90. zawinęła do Polski, gdzie przeszła generalny remont, aż w końcu w roku 2004 Kazimierz Ludwiński rozpoczął na niej podróż dookoła świata. W rejs, który – jak się potem okazało – miał trwać 9 lat, zabrał dwoje swoich dzieci. Nel miała wtedy zaledwie 6 lat, a Noe – 7 miesięcy! Wspólnie żeglowali ponad 45 tys. mil morskich. Podróż trwała od września 2004 roku do sierpnia 2013! Odwiedzili kilkadziesiąt krajów i kilkaset wysepek! W „Dużym Formacie” pojawił się wywiad z bohaterami tej odysei! Czytamy, że łatwo nie było. Na początku podróży żona Ludwińskiego zażądała separacji. Zrobiła to po czteromiesięcznej wspólnej eskapadzie. Pan Kazimierz został na katamaranie tylko z 6–letnią Nel, bo żona wyjechała do Polski. Z córką pływał dwa lata! To z kolei wywołało furię babci, która sądownie chciał odebrać żeglarzowi prawa rodzicielskie! Ale w końcu udało się wszystkich pogodzić. Żona i babcia zrozumiały, że wyprawa z ojcem sprawia, że dzieci stają się dojrzalsze, bardziej odpowiedzialne, ciekawe świata. Do ojca i Nel dołączył też Noe. Pływali po wyspach Bora–Bora, wyspach Cooka, Vanuatu, Fidżi, królestwie Tonga... Przez dalsze pięć lat rejsu matka odwiedziła dzieci tylko dwa razy: na Filipinach i Wyspach Zielonego Przylądka. A dzieci dorastały. Na jachcie pełniły wachty, także nocne, pomagały naprawiać jacht... A co z nauką? Też udało się rozwiązać ten problem! Dzieci kończyły szkołę korespondencyjną. Co 3 miesiące pisały prace kontrolne i arkusze wysyłane były do Polski. Co jedli? Łowili tuńczyki, barakudy, merliny... W 2013 roku wrócili do Polski. Noe poszedł do podstawówki – zgodnie ze swoim wieku do trzeciej klasy. Nel z kolei straciła dwa lata. Jakie mają odczucia teraz, na lądzie. – Przytłacza nas monotonia życia. Nie żyjemy rytmem, który narzuca nam przyroda – mówi Nel. I dodaje: Chciałabym wrócić do tamtego świata. Zobacz także Zobacz też: Studencka wyprawa do Maroka. FILM /4 9–lat z dziećmi na oceanie Kazimierz Ludwiński / / BRAK Dzieci Kazimierza Ludwińskiego na jachcie /4 9–lat z dziećmi na oceanie Kazimierz Ludwiński / / BRAK Wielka wyprawa! /4 9–lat z dziećmi na oceanie Kazimierz Ludwiński / / BRAK Nel i Noe /4 9 lat z dziećmi na oceanie Kazimierz Ludwiński / / BRAK Jacht, którym rodzina pływała 9 lat po morzach i oceanach Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

rejs ojców z dziećmi